Nie tylko w pisaniu, ale i w wielu innych dziedzinach często spotykamy osoby, które "udają, że potrafią". W moich oczach udawanie jest tak łatwe do rozpoznania, że ​​nie zwracam na to uwagi, ale dziwnym trafem znajdują się ludzie, którzy wierzą w "udawanie". Kiedy widzę kogoś, kto udaje, że umie, myślę: "No i się zaczęło, zaraz coś się stanie", ale ostatnio zastanawiam się, czy to też nie jest jakaś umiejętność.

Mówi się, że mistrzowie nie udają, ale w XXI wieku tak wielu ludzi udaje, że aby się wyróżnić, nawet mistrzowie muszą udawać, że są mistrzami... Takie myśli krążą mi ostatnio po głowie.

▶ Podstawą udawania, że ​​się umie, jest naśladowanie. Naśladując to, co widać na zewnątrz, wkraczamy w przyszłość, jednocześnie doświadczając fal satysfakcji i wstydu.

▶ Udawanie to działanie mające na celu zdobycie uznania. Trzeba zarabiać na życie, awansować i odnajdywać sens w tym, co robimy, aby bez wahania wykonywać ciężką pracę. Czy udając, że ​​się umie, naprawdę zacznie się umieć i osiągnie się mistrzostwo w swojej dziedzinie?

~Życie w udawadaniu i brak wstydu to smutna sprawa. Kiedy w końcu przestaniemy udawać i będziemy mogli naturalnie wykonywać swoją pracę? Kiedy chwile bezradności zamienią się w chwile zdumienia? Chciałbym, żeby ta przyszłość była już teraz. Och, wstydzę się.

-Han Myeong-su, "Miękkie myślenie"