Niezależnie od tego, czy jest to obraz, czy tekst, gdy mówisz innym o swojej pracy, nie można uniknąć pewnego stopnia przechwalania się. Ważne jest, aby rozróżnić, czy ta chwalba wynika z próżności, czy też z prawdziwej dumy.

Osoba o silnej próżności ma wyraźny zamiar pochwalenia się swoimi osiągnięciami, co wyraźnie widać w toku rozmowy. Z drugiej strony, duma osoby wynika z prawdziwej dumy i wdzięczności za swoje osiągnięcia.

Ta różnica jest również wyraźnie przekazywana słuchaczowi. Próżność skupia się głównie na zewnętrznym uznaniu i spojrzeniu innych, podczas gdy duma bardziej ceni wewnętrzną satysfakcję i samorealizację.

Ostatecznie, gdy dzielimy się swoimi osiągnięciami, ta subtelna różnica między próżnością a dumą zależy od tego, na jakich wartościach skupiamy się bardziej. Jeśli naprawdę kochasz swoje osiągnięcia i cenisz lekcje i doświadczenia zdobyte w tym procesie, to właśnie jest zdrowa duma, która będzie miała pozytywny wpływ na innych.

▶ Iluzja polegająca na oczekiwaniu od nieznajomych ludzi, że zrozumieją nasze myśli, czyni nas nieszczęśliwymi. Zamiast tego powinniśmy przestać się przejmować tym, co myślą inni. U podstaw tego leży chciwość i przywiązanie.

▶ Jeśli próżność to pragnienie uznania ze strony innych ludzi, które sprawia, że ​​wyglądamy lepiej niż w rzeczywistości, to duma to mocna wiara w swoje zalety. Próżność to nadzieja na aprobatę ze strony innych ludzi, a duma to bezpośrednia, wysoka ocena siebie, pochodząca z własnego serca. Jeśli jesteś pewien swoich zalet i wartości, może to mieć każdy.

▶ Niewzruszona duma, polegająca na tym, że sam siebie uznajesz za wartościowego, jest najważniejszym warunkiem szczęścia.

-Kang Yong-su, "Schoppenhauer dla czterdziestolatków"