Hallo.
 
Vandaag heb ik een stukje tekst van Nora Ephron, een filmregisseur en scenarioschrijver, meegebracht.
 
"When Harry Met Sally", "You've Got Mail" en andere romantische komedies uit de jaren 90 met Meg Ryan in de hoofdrol, zijn allemaal van haar hand. Haar essays zijn net zo leuk; eigenlijk heeft Nora Ephron een nogal turbulent leven, met drie huwelijken.
 
In haar essay "I Remember Nothing and Other Reflections" legt ze in een humoristische stijl uit waarom dat zo is, of is het toch serieus? De Nederlandse titel is "Ik heb een hoop mislukkingen achter de rug", een prachtige vertaling. Nora Ephron is inmiddels ook een oma geworden ㅠㅠ Een tweetal hoofdstukken was echt fantastisch, de rest was een lichte leeservaring.
 
Eén van die twee hoofdstukken bevat een zin die me echt raakte. 
 
Ouders met alcoholverslaving zijn verwarrend. Ze zijn duidelijk mijn ouders. Ik houd van hen. Maar ze zijn alcoholisten. Ik haat ze. Maar ik houd van ze. Maar ik haat ze. Ze hebben een kant die ik in mijn jeugd heb verafgood. En een kant die ik alleen maar als monster kan omschrijven. Na verloop van tijd worden ze altijd monsters. Mensen die mij enorm veel invloed hebben gegeven (het kostte me 40 jaar om een rode jas te kopen. Ik heb hem zelfs maar één keer gedragen), maar die geen enkele invloed meer op mij hebben. p.62-63
 
Nora Ephron's ouders waren behoorlijk beroemde schrijvers en regisseurs, en ze waren rijk. Maar het leek erop dat ze niet goed wisten hoe ze voor hun kinderen moesten zorgen. 
 
Ook "<실패작>" was een erg grappig stuk. Ik heb zelf ook ervaring met het schrijven van mislukkingen, dus ik kon me helemaal vinden in Nora's woorden: "Ik kan nog steeds binnen vijf seconden huilen als ik aan mijn mislukte werken denk." Dit is een stuk dat ik echt aanraad om in zijn geheel te lezen.
 
Hoe dan ook, tijdens het lezen van dit boek vond ik Nora Ephron erg openhartig en grappig. Ik wil ook zo'n vrolijke en liefdevolle oma worden.