Het begin van 2022 was hard. Na een plotselinge opname en operatie kon ik ternauwernood naar huis. Dit boek lag daar op me te wachten. De titel, 'Ik wens dat het water zou komen wanneer ik roeide', een bescheiden maar eerlijke wens, leek me te troosten.

Dit boek, getekend en geschreven door Shamma, is in de vorm van een cartoon. Het slingert tussen alledaagse gebeurtenissen en diepe levensvragen die je niet verwacht.

• Wat als sollicitatiebrieven net als wiskunde antwoorden hadden?
• Ja, echt.
• Het is eng om vast te houden aan iets dat geen antwoord heeft.
  
  

Dit zijn de dialogen uit ''. Shamma fluistert tegen mijn vroegere zelf: "Doe asjeblieft wat meer je best voor je Engelse test." Sollicitatiebrieven, Engelse tests, de reden dat we die beter moeten doen dan anderen is dat er altijd een tekort aan goede banen is. Vooral in Zuid-Korea is het moeilijk om mensen te vinden die van hun werk en hun baan houden. Is een samenleving waar iedereen gedwongen wordt om te werken vanwege geld echt gezond en hoe lang kan het bestaan?
Ik stel deze treurige vraag bij de reflecties van Shamma. De jeugd is zo vrolijk, maar het leven is zo zwaar.

• Goed in iets? Ik denk het niet.
• Je bent goed in het accepteren van dingen.
  
  

Shamma hangt graag rond met goede vrienden en probeert de moeilijkheden op een positieve manier te bekijken. Ja, afhankelijk van hoe je het bekijkt, kan moeilijkheid ook een kans zijn. Ik leun zonder enige twijfel op Shamma's optimisme en haal diep adem. Soms is optimisme ook te zwaar. Maar dan zijn er vrienden die met dezelfde zorgen worstelen, mensen die op ons lijken. Het is moeilijk om onze eenzaamheid en angst te delen. Maar laten we elkaars hand vasthouden. Laten we praten. Laten we keihard lachen of soms gewoon huilen en dan opnieuw beginnen. Naarmate ik naar Shamma's illustraties en teksten kijk, lijkt het erop dat we dat kunnen.
​
 
※ Deze recensie is geschreven op basis van het boek dat ik kreeg van de Naver Café Culturebloom https://cafe.naver.com/culturebloom/1377302.